Ik sta voor een hels karwei. De structuur van mijn boek staat, de verhaallijn klopt, ik weet precies wat ik wil vertellen. Ik zou het zo uit kunnen geven. Maar ik heb nog stappen te maken in de manier waarop ik het vertel. De proefcursus heeft me het inzicht gegeven iets te laten zien, in plaats van het te vertellen. Daar wil ik in mijn manuscript mee gaan experimenteren, want ik vertel nogal graag. Regel voor regel ga ik mijn tekst nalopen en indien nodig, herschrijven.

Genoeg schrijversgeneuzel, ik zal dit tastbaar maken. Kort de setting: de hoofdpersoon zit op een warme zomerdag in het raam van zijn benedenwoning, en kijkt naar buiten. Onderstaande passage stond op de derde pagina in mijn manuscript:

Een jonge vrouw haalde hem uit zijn gedachten. Ze zuchtte door de kennismaking met een briesje, waarschijnlijk net genoeg om haar voor een moment de warmte te doen vergeten. Ze was een mooie verschijning, vond hij. Ze draaide haar hoofd en legde een lok achter haar oor, terwijl ze verlegen in zijn richting lachte. Hij vond dat ze nu nog knapper was. Hij had een hekel aan vettige lokken, het maakt vrouwen ordinair.

De herschreven versie:

Plots ging hij rechtop zitten. Een jonge vrouw zuchtte door de kennismaking met een briesje, ze leek de warmte voor even vergeten. Hij vroeg zich af of hij slapers in zijn ogen had, of zijn ochtendkrul recht omhoog stond. Hij ging met zijn hand door zijn haar. De jonge vrouw legde een lok achter haar oor. Het was alsof er stof van een stuk goud werd geblazen. Ze keek hem aan, en lachte. Het was een glimlach. Zo een waarbij haar lippen elkaar maar heel even loslieten. Net lang genoeg.

Wat ik met de herschreven versie probeer te bereiken, is dat jij als lezer ervaart dat de hoofdpersoon de jonge vrouw een mooie verschijning vindt, zonder dat ik dat specifiek benoem. Aan mij de kunst dit goed over te brengen.

Uiteindelijk zal ik een balans moeten vinden tussen laten zien, en vertellen. In het vervolg van de scène gaat de hoofdpersoon naar de keuken om iets te eten. Ik benoem gewoon dat hij honger heeft, in plaats van te verzanden in overdrijvingen dat zijn maag knort zoals het nog nooit heeft gedaan. Show the essence, tell the story, las ik afgelopen zondag op een schrijversblog. Vanuit die gedachte dus. Deze bewustwording, en hier op zins- en scèneniveau keuzes in gaan maken, is een mooie uitdaging. Ik laat dan ook alle deadlines die ik met mijzelf heb afgesproken, los. Maar ik heb er enorm veel zin in, want ik wil dat jullie mijn boek zo goed mogelijk gaan beleven.

Misschien is een hels karwei, dan ook geen goede benaming. Hemels karwei?

Iets daartussenin.