Maand: mei 2019

Tweeënhalf jaar geleden begon ik dit blog, om jullie mee te nemen in de jacht op mijn roman. Vanuit Utrecht streek ik in Gent neer om deze droom na te jagen. In 65 blogs nam ik jullie mee van het staren naar de cursor tot een eerste versie van het manuscript. Slingerde ik Vlaamse WC-potten op je scherm en vertelde ik over het plannen van routes op de Vlaamse wegen, zonder ook maar enig richtingsgevoel. Ik beschreef hoe het is om als Nederlander in Gent te wonen. Vertelde over mijn worstelingen tijdens het schrijfproces. Het ontvangen van feedback, het herschrijven. Ik tikte me naar de crowdfunding, vocht me door de redactie van het manuscript en zocht een grotere locatie voor de boekpresentatie vanwege jullie enthousiasme.

Nu is het boek de wereld in geslingerd! De prooi is binnen. Een fascinerende ervaring. Bestellen kan rechtstreeks bij mij, of hier.

Ik ben dit boek gaan schrijven omdat ik in 2012 zelf als vrijwilliger in Kameroen ben geweest. Als ik de afgelopen jaren andere mensen sprak die vrijwilligerswerk hadden gedaan, zaten ook deze verhalen vol met vraagtekens. Vraagtekens over het doel van het verblijf. Juist omdat vrijwilligerswerk vaak als iets positiefs wordt gezien, vind ik het belangrijk om een andere inkijk te geven. Daarom besloot ik mijn vraagtekens in romanvorm op papier te zetten. Na de laatste pagina is het aan jou om te bepalen: zou ik het vliegtuig instappen?

Ik zit de laatste tijd onrustig in de auto. Een enkele rit naar mijn werk in Deinze, een veel te stoere naam voor een rustig dorp onder Gent, duurt ongeveer 45 minuten. Podcasts als Neutrale kijkers of De Brand in het Landhuis maakten mijn tour over Vlaamse snel- en binnenwegen tot voor kort wat aangenamer. Even het verstand op nul. Ik weet niet of de schaal van dit gezegde tot honderd reikt, maar daar zitten mijn gedachten nu wanneer ik in mijn met vogelkak besmeurde Ford stap.

Podcasts slagen er niet meer in me voor anderhalf uur de nodige afleiding te geven. Mijn roman popt met het tempo van knetterende popcorn in de magnetron op in mijn hoofd. De onwetendheid over wat komen gaat, vreet aan me. Bij de ene afslag wil ik niets liever dan dat ie vandaag nog gepubliceerd wordt, om bij een andere alweer te gruwelen bij die gedachte.

De verlossing komt meestal wanneer ik op werk aankom. Dan start ik rustig op met een kop thee en ga ik aan de slag. Gistermorgen was dat anders. Vlak voor Deinze dacht ik er ineens aan. Of het te maken had met de lichtblauwe auto voor me en de ietwat gezette man achter het stuur – ik weet het niet. Maar nog voordat ik mijn werkmail opende, ging ik naar de site van bol.com. Ik tikte Was het gras maar groen in. 

Pof. Daar prijkte mijn boek, met als bijschrift: nog niet verschenen – reserveer een exemplaar. Beschikbaar op 20-05-2019. De weg ernaartoe duurt nog 20 dagen. Onomkeerbaar. Een snellere route pakken? Kom dan over 18 dagen naar mijn boekpresentatie.  

Tot dan.