Een belangrijke voorwaarde om te kunnen schrijven is ademen. Het liefst met een dak boven het hoofd en een gevulde maag. Af en toe wat drinken is ook wel lekker. Ik was werkloos toen ik naar België vertrok, aangezien ik mijn baan had opgezegd. Ik heb wat kunnen sparen, maar het leven is niet gratis. Mijn spaarrekening slonk als een ijsje in de brandende zon. De schaduw moest opgezocht worden, en snel een beetje.
Op korte termijn een bijbaan voor twee dagen in de week, dat zou mij wel even lukken. Ik had immers al drie jaar werkervaring, en ook de Belgen kennen Bol.com. Maar als driekwarttwintiger die slechts twee dagen in de week wil werken, geen Frans spreekt, een (te) brede opleiding heeft gehad en structureel ‘baan’ zegt in plaats van ‘job’, werd ik van het ene uitzendbureau naar het andere gestuurd. Als een pinball in een flipperkast.
Mèt de gemeente als een gevaarlijk obstakel. Tijdens de zoektocht voelde ik de adem in mijn nek. Een adem die steeds heter werd, bijna branderig. Binnen drie maanden moest ik namelijk werk hebben, anders diende ik het land te verlaten. Uitgezet, ergens gedropt op de grens met Zeeuws-Vlaanderen. Zoiets stelde ik mij daarbij voor. Dat zou het verhaal nog gênanter maken dan een gemiddelde aflevering van ik vertrek. Indien ik een arbeidscontract van minimaal een half jaar kon overleggen, mocht ik blijven en zou ik een rijksregisternummer krijgen. Geen lullig nummertje. Nee, dit nummer is zo heilig als de paus voor zijn volgelingen. Bij praktisch alles heb je dit nummer nodig. Zorgverzekering? Rijksregisternummer. Parkeervergunning? Rijksregisternummer. Nieuwe onderbroek? Rijksregisternummer. Baan zoeken? Rijksregisternummer. Huh? Jawel, ironisch genoeg had ik dit nummer bij menig uitzendbureau nodig om mij in te kunnen schrijven. Maar goed, in mijn geval betekende het dat ik 92 dagen had om mijn inschrijving te voltooien. Bofte ik even.
En zo ontstond er nog een zoektocht naast het schrijven van mijn roman. Even dacht ik beet te hebben, maar de vis ontglipte mij. En wat doe je als je dan na 78 dagen nog geen baan hebt? Ik bedoel, job.
Dan voeg je snel weer even de jaren ervaring in de thuiszorg toe op je curriculum vitae en solliciteer je bij een schoonmaakorganisatie. Of in ieder geval, dat deed ik. Met een brief, waarin ik uitgebreid vertelde hoe goed ik kan afstoffen en absoluut niet vies ben van een beetje kak in een toilet.
Ik verklap alvast dat ik op sollicitatie mocht komen. Of beter gezegd, mijn huis open diende te stellen voor de sollicitatie.
Tot volgende week.