Die crowdfunding, dat vond hij maar niks. Nee – hij wilde mijn roman in een echte boekwinkel kopen. Op maandag 20 mei zou er op de toonbank van het Paard van Troje in Goes eentje klaarliggen. Hoed op, een boodschapje doen bij de Lidl, twintig euro pinnen en om iets over tien de winkel binnenstappen. Snel naar huis, om met een borrel in de lentezon op zijn balkon de eerste bladzijden van het boek van zijn kleinzoon te lezen.
Op een avond een paar weken geleden, gleed ik in de vrieskou met de auto richting Goes. De lentezon zou hij niet meer gaan halen. Ondanks zijn hoge leeftijd kwam dit onverwachts. Zijn levenslust werd ruw verslonden. Ook nu vroeg hij meteen bij binnenkomst hoe het ervoor stond met mijn boek. De vraag drukte op mijn borstkas. Opa keek snel weg.
Ik had een passage uit mijn manuscript uitgeprint en meegenomen, gebaseerd op een gebeurtenis die we ooit samen hadden beleefd. Ik pakte zijn hand vast en las het voor. Zijn ogen werden nat, zijn onderlip trilde. Voor een kort moment schoot zijn levenslust terug in zijn gezicht, toen hij op zijn tanden beet. ‘Ik zorg dat ik erbij ben, jongen,’ zei hij, en hij veegde een traan weg.
De zon mag misschien gaan schijnen op die maandag in mei, niet op de rand van zijn hoed. Rust zacht, lieve opa. Het lukt me nog niet altijd – maar ik glimlach omdat u er was, precies zoals u het wilde.
Beste Jireel,
Heel veel sterkte met jullie verlies.
x
Eva