Het zaallicht staat aan. De eerste uitvoering gaat beginnen. Twee bezoekers lopen de zaal in, en sluiten de deur. Ze gaan op de voorste rij zitten, waarna ik, met toch nog wel een trillende hand en een knikkende rechterknie, ze een exemplaar van mijn manuscript overhandig. Het liefst zou ik nu door de vloer zakken, als een perfect uitgevoerde truc van Hans Klok.

De generale repetitie verliep niet vlekkeloos. Ik was vaak niet tevreden met het ritme van de tekst, waar ik achter kwam wanneer ik de zinnen hardop uitsprak. Een tijdrovende bezigheid, maar cruciaal. Het was maar goed dat de zon de afgelopen weken vaak achter de wolken bleef. Te korte zinnen plakte ik aan elkaar, tussen lange zinnen zette ik een punt. Ook verwijderde ik geregeld een dubbel woord. Het was voor mij de beste manier om kleine fouten uit de tekst te halen.

Het verhaal zit inmiddels zo verankerd in mijn hoofd, dat ik per pagina zou kunnen vertellen wat er staat. Daarin schuilt ook het gevaar, omdat ik geneigd was zaken weg te halen die ik als vanzelfsprekend begon te zien, omdat ik ze inmiddels (te) vaak voorbij had zien komen. Vanzelfsprekendheden, die dat voor een nieuwe lezer misschien niet zullen zijn. Alsof de interne criticus en deze lezer aan het pingpongen waren, gingen mijn gedachten heen en weer als het balletje tijdens het spelen.

Ik ben benieuwd hoe ik ermee omga, wanneer Zufan en ik straks voor onze tent aan het meer van Bled in Slovenië zitten, ik a little life van Hanya Yanagihara lees die ik van een vriend heb gekregen, en zij met een dik pak A4 op haar schoot zit. Terwijl ik weet dat mijn beste vriend Christoffer op dat moment in zijn favoriete blauwe stoel, met zijn benen over elkaar en een perfect uitgebalanceerde bak koffie in zijn rechterhand, mijn boek leest. Vakantie is ontspannen, wordt er gezegd.

Maar ik vind het goed genoeg om het te laten lezen, dus daar houd ik mij aan vast. Ik hoop dat ze erdoor geboeid zijn, dat ze goesting hebben om door te lezen, zodat ik uit kan zien naar het moment dat jij, als lezer van mijn blog, ook op vakantie op een campingstoel, op die lekkere bank in je woonkamer, of gewoon, op het toilet, een boek van Jireël Verhage leest.

Dit lijkt nog ongrijpbaar ver weg. Ik ga zo mijn vriendin ophalen die klaar is met haar laatste tentamen en we rijden daarna eerst nog even langs Goes, om de auto vol te laden met ouwe lullen kampeerspullen. Ik ben benieuwd of mijn moeder die Nordic Walking-stokken toch nog heeft klaargelegd.

Ik spreek je eind september weer, dan vertel ik of ik er nog steeds vertrouwen in heb.

Cheers!