De afgelopen week was ik elke dag meteen na het wakker worden alert. Het voelde of ik elke morgen op vakantie ging. Niks rustig ontwaken, nee – gelijk die telefoon van het nachtkastje grissen. Gaat de vlucht gewoon? Staken er geen piloten? Houden er orkanen huis? Die in mijn hoofd raasde in ieder geval zodra de wekker ging. Hé, weer een donatie. Gaaf!
De storm gaat dan even liggen. Ik kijk wie er heeft gedoneerd, stuur een bedankje. Het levert leuke gesprekken op met mensen die ik soms wel vijftien jaar niet heb gesproken. Maar als ik heb gedoucht, de havermout voor mijn snufferd staat te dampen, steekt de eerste bries alweer op. En daalt de onrust samen met de pap richting mijn maag. Zou er weer een donatie zijn?
We zijn nog maar twintig minuten verder, maar ach. Wie weet! Ik druk op refresh. Nee, niemand. Het is weer windstil. Ik neem een slok thee en bereken hoeveel ik nog moet. Komt vast goed, geen zorgen, spreek ik mezelf toe. Dat ik al zo goed op weg ben, had ik niet durven hopen. Ik denk aan de rijen in de Albert Heijn XL waar ik afgelopen zondag over schreef.
Een uur later steekt de windvlaag weer op, en open ik de pagina op mijn telefoon. Een nieuwe donatie! Dat betekent dat ik op 75% van het streefbedrag zit. Mega! Zal ik het ook op social media delen? Ik ga de opties langs. Een Facebookpost, een foto op Instagram of een story. Ik worstel ermee, omdat ik snel het gevoel heb dat het te veel is. Iedereen weet nu toch wel dat ik een crowdfundingactie heb? Maar goed, ik ben hartstikke blij met deze mijlpaal en eerdere donateurs vinden het vast ook leuk om te weten hoe het nu gaat. Hoe vind ik daarin de juiste balans? Ik denk daar veel over na. Maar toen ik me afgelopen weekend realiseerde dat het ook een manier is om mijn waardering te uiten, hielp het me om die schroom steeds meer van me af te gooien. Omdat ik de dag ervoor nog een korte blog had geschreven over de honderdste donatie, koos ik deze keer voor een story op Instagram.
Bij het schrijven van die laatste zin voel ik de storm alweer opkomen. Eerst de blog af, dan weer op de crowdfundingpagina kijken – had ik met mezelf afgesproken. Dat is soort van gelukt.
Tot de volgende!