De schrijver uit Gent op een bank in Tel Aviv

Afgelopen zondag waren Zufan en ik met twee vrienden bij een bosbad in Baarn. Dit klinkt mooier dan het daadwerkelijk was, maar ze hadden koude blikjes bier en kleffe patat, dus het was een aardig alternatief voor de misgelopen WK-finale met België. De jongen met de opblaashoorns verliet vorige week dinsdag na het laatste fluitsignaal meteen de kroeg, ik kon zijn gezichtsuitdrukking niet eens meer zien. Ik wed dat hij een jaar lang Franse baguettes verafschuwt.

Met een dot mayonaise in mijn snor vertelde ik aan de rand van het bosbad over de vakantieplannen. Ik haalde het kampeerfiasco van vorig jaar nog eens aan. Ik stond toen in Kroatië naast onze tent tot mijn enkels in het water. Nu straalt het land in meerdere opzichten, het kan verkeren. Maar goed, om zoiets soortgelijks te voorkomen besloten we deze keer te vliegen. We vertrekken vandaag naar Tel Aviv. Door ons schrijvers- en studentenbudget zullen we creatief moeten zijn, en zodoende vertelde een van onze vrienden, Lotte, over couchsurfing.

Het is een wereldwijd netwerk, waar mensen (hosts) een gratis slaapplek aanbieden. Maar het is veel meer dan dat. Het is een ontmoetingsplek, een uitwisseling van culturen. Want de hosts staan er vooral voor open om samen te eten, de stad te laten zien of de kroeg in te duiken. Het klinkt als een perfecte manier om door de ogen van de lokale bevolking het land te leren kennen. We hebben op de website een account aangemaakt, flink aangedikt dat het onze nieuwe favoriete manier van reizen is en een paar hosts voor een aantal nachten aangeschreven. Ik moet er nog wel aan wennen, je vraagt eigenlijk of je met iemand mee naar huis mag. Wij zijn ook ooit in Belize geweest. Gaaf, hè!

Ik realiseerde me eens te meer dat het najagen van een droom en het deeltijds werken, van invloed is op alles wat ik doe. Soms ben ik er helemaal klaar mee, wil ik niets liever dan gewoon weer fulltime werken en doorbetaald krijgen op vakantie. Een luxe die snel went. Maar dan was ik aan het einde van de week ongetwijfeld niet met een stijve nek wakker geworden op de bank van een nieuwe beste vriend, terwijl Zufan op een matrasje naast me ligt. Als we onze banen hebben kunnen opzeggen, kunnen we dit ook wel aan.

Fijne vakantie en tot ergens in augustus!

 

Als blikken konden spreken

De gezichtsuitdrukking van een personage vertelt vaak meer, dan wat een personage daadwerkelijk zegt. Ik las deze tip een aantal maanden geleden in het schrijven magazine, en schreef hem meteen op mijn blad met aandachtspunten. Dit ontbrak nog in mijn manuscript. Ik laat nog steeds geen wenkbrauwen de lucht inschieten of oogkassen ontploffen. Vertellen dat iemands gezichtsuitdrukking verandert, is soms al genoeg. Een kleine nuance, aan jou als lezer om dit verder in te vullen.

Wat ik lastig vind na het lezen van een nuttige tip over schrijven, is dat die blijft plakken, en onrustig boven elke dialoog blijft zweven. Waardoor er een overschot aan gezichtsuitdrukkingen kan ontstaan. Ik worstelde hier mee. Tot vorige week vrijdag.

Ik had goed zicht op het grote scherm. Mijn linkerhand leunde op het uiteinde van de bar. Als ik me omdraaide overzag ik de rest van het café. Ieders wereld draaide op dat moment maar om één ding: Brazilië naar huis sturen. Als ik met oordoppen op een barkruk naast het scherm was gaan zitten en de kroeg in had gekeken, had ik het verloop van de wedstrijd ook prima kunnen volgen. De spanning op alle gezichten bij weer een tegenaanval, de samengeknepen lippen en ogen bij een slechte beslissing van de scheidsrechter. Een brede glimlach na die ene schwalbe van Neymar, het kapotbijten van een hoop onderlippen na de 2-1. De fonkeling in de ogen na het laatste fluitsignaal, het vechten tegen de tranen van de jongen met die opblaasbare duivelshoorns op zijn hoofd. Mijn angst om teveel gezichtsuitdrukkingen te beschrijven in mijn manuscript verdween meteen, die vertellen vaak juist het echte verhaal.

Want de Belgen zijn besmet. Het bier vloeide gratis na de winst. Vlaggen wapperden uit de ramen. We stonden buiten en elke auto reed toeterend langs. Niemand repte over de Fransen -de tegenstander vanavond in de halve finale- maar over de wereldbeker.

Ik heb het ook te pakken en zou het geweldig vinden als ze de eindstrijd halen. Voor mijn WK-poule, voor de stad. Ik zie uit naar de breekbaarheid op de gezichten vanavond vlak voor de aftrap. En de totale ontzetting in de ogen van de jongen met de opblaashoorns als Big Rom ze vlak voor tijd naar de finale schiet. Met beschrijvingen van gezichtsuitdrukkingen in mijn manuscript heb ik goud in handen. Nu België nog.

Veel plezier.

 

Crowdfunding

Ik pulk het stickertje voor de webcamcamera van de computer. Het geluid van een kleine raceauto dat langs raast en plots als een belletje uit elkaar klapt, vult mijn oordopjes. Een gesprek via skype, ik kon me niet herinneren wanneer ik dat voor het laatst had gehad. Het is een dinsdagmiddag, iets over half drie. Meestal begin ik op dat moment met schrijven, nu gaat mijn knie enthousiast heen en weer.

Aangezien ik weer flinke stappen heb gemaakt met het herschrijven van mijn manuscript, ben ik me verder gaan oriënteren in het uitgeefproces. Ik ging op zoek naar Nederlandse uitgevers die werken op basis van crowdfunding. Mijn zoektocht was misschien het best te vergelijken met het boeken van een vakantie. Na anderhalf jaar hard werken moet het gewoon een succes worden. Je zoekt naar een goede bestemming, lijkt even geïnteresseerd te zijn, maar haakt af op de taal. Of de plaatjes zien er toch niet zo mooi uit, de prijs is niet zo interessant. Het wordt toch net wat mooier voorgesteld dan het is. En dan opeens komt daar die ene bestemming voorbij, en denk je, dit zou het wel eens kunnen zijn.

Zo sprak ik op skype af met Maurice van Dijk, eigenaar van uitgeverij Palmslag uit Groningen. Een kleine twee weken daarvoor heb ik Maurice een mail gestuurd en mijn verhaal gedaan. De uitgeverij geeft via hun crowdfundingplatform Slagboom de mogelijkheid je boek uit te geven. Na een succesvolle crowdfunding gaat je boek het proces in zoals bij elke uitgever, en dat vind ik erg gaaf. Zo krijg je een redacteur toegewezen om het manuscript te voltooien voordat het wordt uitgebracht. Vervolgens ontvangt iedereen die heeft gefinancierd het boek, kan het in de boekwinkel komen te liggen, en is het bij Bol.com te bestellen. In grote lijnen het proces, zo je begrijpt.

Ik legde dit naast de optie van de Belgische uitgever en heb gekozen voor Palmslag. Maurice en ik zijn beiden enthousiast. Ik ga jou dus als lezer vragen om alvast in mijn boek te investeren. Retespannend. Ik geef als tegenprestatie in ieder geval een exemplaar. En als je nog iets meer geeft, krijg je er bijvoorbeeld een boekenlegger bij. Of een biertje bij de boekpresentatie. Misschien wel een lapdance. Goed, over de extra tegenprestaties moet ik nog even nadenken. Hoe het ook zij -dat streefbedrag moet gehaald worden, anders komt er geen boek.

Maar de voorspellingen zien er goed uit. Ergens in september zal de actie starten, ik heb zin om naast het afronden van mijn manuscript met de voorbereidingen bezig te gaan. Toch waait er ook af en toe onverwacht een donkere wolk over, die jullie als lezer de lucht in blazen. Zal ik het streefbedrag gaan halen? Maar als het lukt zal het boek er echt gaan komen, en dat is een heerlijk vooruitzicht.

Tot de volgende.